„Jeśli potrafisz pokazać świat takim, jakim on jest, nie jesteś jeszcze artystą, jesteś rzemieślnikiem. Artysta powinien umieć połączyć realne z nierealnym, nadając swojemu dziełu cechy wyrazistej indywidualności – swój charakter, swój styl, swój kolor, swoją kreskę… Taki jest Wacław Sporski. Jego malarstwo to poezja, mistyczny akt zbliżenia realności i wyobraźni w najbardziej nieprzewidywalnych połączeniach. Jego pędzel tak lekko wychwytuje i tak szlachetnie łączy kolory, rytmy i formy, że rodzi się niepowtarzalnie piękny i majestatyczny, znajomy, a jednocześnie tajemniczy świat, gdzie wszystko jest w ruchu, wszystko drga i faluje i jest nieuchwytne. Wiele obrazów przypomina swoistą podróż — senną wizję na granicy jawy i snu, po teraźniejszości, przeszłości, wyimaginowanej rzeczywistości. Rozbita na kawałki realność, symbole, metafory i alegorie, przechodząc przez filtr wyobraźni twórczej artysty przeobrażają się w wyrazisty, zapadający w pamięć obraz. W pracach Wacława Sporskiego jest tyle ciągów skojarzeniowych, tyle gry koloru i światła, że rodzi się urzekająca melodia, która działa na patrzącego silniej niż słowa i dźwięki. Wacław Sporski jest artystą z powołania, z potrzeby duszy i jak każdy wielki talent nie ustaje w ciągłych dążeniach do poszerzania granic swojej twórczości i poszukiwania nowych, niespodziewanych rozwiązań kompozycyjnych i kolorystycznych.”
Natalia Pawlenko -Historyk sztuki
Maniera twórczości Wacława Sporskiego – wyraźnie indywidualna – organicznie wplata się w system artystyczny współczesnej sztuki białoruskiej. Spontanicznym wyrażeniom z obserwacji i przeżyć autor nadaje nowy estetyczny sens i właśnie one tworzą głębię meritum jego dzieł malarskich. Podstawą artystyczną jego dzieł jest polisemia symboli, ukrywających w sobie subiektywne autorskie uczucia i myśli a zarazem apelujących do doświadczeń i emocjonalnych i intelektualnych widza. Odsłaniając własne postrzeganie świata, artysta kreuje metaforyczną treść na styku realnych form i fantazji.
Wacław Sporski dąży do filozoficznego poglądu na wewnętrzne więzi łączące ludzi przez wieloaspektowe zjawiska życiowe np. sakrament przyjścia na świat człowieka . Modeluje w „Tajemnicy narodzin” symboliczne tło, na którym zamieszcza łatwo odczytywaną światopoglądową symbolikę: jajko jako zasadę, spiralę jako wskaźnik dialektyki rozwojowej świata, kobietę z dzieckiem jako apoteozę życia. Ten temat ma logiczną kontynuację w „Tańcu we dwoje” w iluzorycznej przestrzeni po wstają połączone w pary żywe istoty wyznaczające powszechny byt.
W tę swoistą witalistyczną koncepcję artysty wkomponowane są nostalgiczne kompozycje – marzenia natchnione dzieciństwem – własnym i swoich dzieci. „W dniu urodzin” dziewczynka jak z fotografii z misiem w rękach w skupieniu odsuwa się od współczesnego dynamicznego świata dookoła niej, od którego również z osobna egzystuje mała dziewczynka – lalka (Wspomnienia z dzieciństwa). Miły zamyślony Chochlik owiany sympatią malarza smuci się tym, że bajki szybko się kończą. Powstaje wrażenie, że artysta nawołuje na wszystkie sposoby, aby chroniono delikatny świat dzieciństwa. W mistycznym świecie płócien powstają historyczne obrazki – znaki, nabywając zagadkowe kształty. Zwracając się do przeszłości Białorusi, twórca przedstawia sobie, jak z niebytu XIV wieku ukazuje się jeździec Dawid Horodzieński, odważny wojownik z Krzyżakami, bohater, który rozsławił Grodno. 
Cerkiew Kołoska wygląda nie tyle jak odbicie zabytku z XII wieku, ile jak malowniczy oddech minionych epok, przejaw szczerego zamiłowania artysty do starożytnej architektury Grodna. Wacław Sporski umiejętnie transformuje historyczne cechy typowe nie tylko dla Białorusi, lecz dla światowych cywilizacji na ogół, delikatnie wprowadzając ich wizerunek w obrazowe skojarzenia nawarstwione w jego dziełach, nie ustając przypominać o wielkim znaczeniu każdego mgnienia (Świadek historii, Biegu czasu). Artysta maluje impresyjne pejzaże, których lekkość i przeźroczystość przypomina akwarele, a ciche życie przedmiotów z martwej natury gotowe jest do czarodziejskich przemian.
Twórca ma wyostrzone poczucie harmonii uczuciowego i duchowego pierwiastka w wizerunku kobiety. Jest ona albo tajemniczą rusałką w głębokiej toni jezior, albo złotym żar-ptakiem – bajeczną postacią, pewną swego uroku królową, lecz z drapieżnymi pazurami. Wysokie przeznaczenie kobiety niosącej „czaszę” życia najdonioślej zaznaczone jest w prawie renesansowej postaci Bogurodzicy, której łaska unosi się nad ludźmi. Układ plastyczności. W. Sporski buduje kalejdoskopowo zmiennym środowisku kolorystycznym, co nadaje jego dziełom jeszcze bardziej większą ekspresję wewnętrzną. Zawierając w sobie humanistyczny światopogląd, prace tego artysty celebrują nieprzemijające piękno i wielostronność świata.
Marina Zagidulina — Historyk sztuki
